Familievakantie

plaatje-praatjeblog

We hebben 2 weken genoten. Voor het eerst sinds 10 jaar met z’n vieren op vakantie. Een hollandsgezin in de tropen. Niet alles verloopt volgens het gewenste recept. Het voorafje wordt overschaduwd door de diefstal van Annemieks rugzak met elektronica en het toetje valt slecht door een voedselvergiftiging voor Ans. Het hoofdgerecht is echter verrukkelijk. Angkorbier smaakt heerlijk zolang het koud is maar blijft lauwwarm goed drinkbaar.

Terwijl Ans in Stung Treng haar eerste workshops in Health Centers geeft is Martin naar Phnom Penh afgereisd om de kinderen op te halen. Annemiek arriveert woensdagochtend 4 maart om 5 uur met de bus vanuit Bangkok en Michiel verschijnt spierwinterwit om 11 uur op het vliegveld in Phnom Penh. Een vreugdevol weerzien.

De tuk-tuk naar Okay Guesthouse is voor Michiel de eerste kennismaking met Azië. Annemiek en Martin beleven door zijn reacties opnieuw de verbazingwekkende chaos van een krioelende mensenmassa, brommertjes, straatwinkeltjes en bedelende kinderen zodra de tuk-tuk vastloopt. ’s Middags besluit Annemiek na haar slopende reis vanuit Dubai, 24 overstaptijd in Mumbai en een busreis van 20 uur Bangkok-Phnom Penh, toch maar een dutje te maken. Michiel en Martin vervolgen de stadswandeling door smalle straatjes langs markten en pagodes.

Ze besluiten hun wandeling met happyhourbiertjes op een hooggelegen terras met uitzicht op de boulevard.

Het diner is Westers vettig en Martin is een blije en gelukkige vader met allebei zijn kinderen aan een tafeltje in een tropische omgeving.

De volgende dagen worden overschaduwd door de diefstal van Annemieks kleine rugzak. Het hotel reageert geschokt en doet een onvoorstelbare inspanning door de dief aan te houden. Bij het uitchecken controleren ze razendsnel de kamers en nadat ze wat achtergelaten dingen vinden houden ze het paspoort van een Amerikaan achter. Paula speurt ons op in de stad en na de bevestiging dat het inderdaad Annemieks spulletjes zijn wordt de politie ingeschakeld. Het tafereel van het uitpakken van zijn rugzak waaruit onder andere Annemieks rugzak tevoorschijn komt wekt alom verontwaardiging in de gemeenschapsruimte van het guesthouse. De stijf van de drugs staande Amerikaan verklaart van alles en nog wat maar de elektronica komt niet tevoorschijn. We brengen uren door op het districtskantoor van de politie met het schrijven van aangiftes en we kunnen de … dief  wel ……..

Een dag later komt de vreemdelingen (toeristen) politie het guesthouse schaamteloos vragen om smeergeld. De familie weigert dit maar blijft Annemiek steunen in haar aangifte. Zij brengt opnieuw en paar uur door op een politiebureau.
De Amerikaanse ambassade zal haar staatsburger waarschijnlijk wel verlossen en wij hopen op compensatie via de reisverzekering.

Michiel en Martin bezoeken de Tuol Sleng gevangenis en Killing Fields. De monumenten ter nagedachtenis van het genocide regime van Pol Pot zijn en blijven indrukwekkend. Michiel loopt stilletjes door de gevangenis en luistert met een treurige uitdrukking op zijn gezicht naar de audiotour op het terrein van Choeung Ek (Killing Fields). 

Martins gedachten worden bepaald door de individuele verhalen van Cambodjanen waarmee hij gesproken heeft. Ze beginnen niet zelf over deze inktzwarte periode maar zijn bereid hun ervaringen te vertellen wanneer er naar gevraagd wordt.
‘When I think Pol Pot I cry……….’ of ‘I don’t know my birthday, I was born in 1974 and ….. etcetera. 

Gruwelijke verhalen die ons dankbaar maken dat wij zelf van na een oorlog zijn. Iedere familie in Cambodja leeft met de herinneringen aan de Pol Pot periode en de aansluitende burgeroorlog die tot 1990 duurde.

Het guesthouse vraagt of we nog een dag langer in Phnom Penh willen blijven. We drinken ’s avonds een paar biertjes te veel. De politie laat niets meer van zich horen en we vertrekken op zondag naar Stung Treng. Al met al een dramatische ervaring voor Annemiek die door alle stress behoorlijk uit haar doen is. Het Okay Guesthouse zijn we echter dankbaar voor alle inspanningen en steun.

Het is een gelukkig weerzien met Ans. We showen onze kinderen aan de andere VSO-ers tijdens een biertje aan de rivier. Gezamenlijk eten, drinken en kletsen op ons balkon ervaren we als heel bijzonder.

Om Michiel een indruk te geven van de omgeving waar zijn ouders verblijven plannen we twee brommertochten en een tweedaagse riviertocht. Ans vindt 'motor' een betere en stoerdere vertaling voor onze motorbikes, 125 cc, maar jong en oud tuft erop rond en Martin beschouwt ze als brommertjes :))

Maandag op de brommers oostwaarts langs de Sekong rivier op zoek naar de plek waar we in november met een bootje naar een eilandje overgestoken zijn. Doordat het water nu laag staat is er een loopbrug aangelegd met steigers waar de Cambodjanen kunnen recreëren.

De 4 uur durende tocht door de afgelegen dorpjes is met name voor Michiel een ware belevenis.

 “Het is alsof je door jungleboek rijdt.”


Half naakte bruine kinderen dansen en springen langs de weg. Luid schreeuwend: “Hello, Hello” en “BARANG”.
Wij zijn als het circus dat door de dorpjes rijdt. Grijnzend en wuivend laten we al het enthousiasme over ons heen golven. Niet zij maar wij zijn de wit blonde attractie van de dag.

Dinsdag en woensdag naar het Noorden richting de grens met Laos. We hebben een tocht afgesproken naar de Mekong watervallen, een kampeerovernachting op een eilandje, een dagdeel kanoën door en langs het ‘flooded forest’ en met een bootje terug naar Stung Treng. Prachtige natuur en voor Ans en Martin eindelijk op in plaats van langs de rivier. 

De bijna uitgestorven Irrawaddy dolfijnen zwemmen keurig voor ons langs terwijl we Cola drinkend zitten te wachten op het bootje wat ons richting de watervallen zal varen.

Door de lage waterstand is de Mekongwaterval spectaculairder dan in oktober. Michiel en onze 12 jarige gids klauteren een stukje de rivier op. Waaghalzen kunnen de rivier oversteken naar Laos.

’s Avonds de overtocht naar een klein eilandje waar drie tentjes zijn opgezet. Onze volwassen gids legt een kampvuur aan van drijfhout wat hij uit de bomen heeft getrokken en we luisteren naar zijn ‘Boeddhistische’ verhalen en de stilte. Waar we heel stil van worden is een bloedrode maan, nog bijna vol, die rechtstandig om een uur of 10 boven de rivier opstijgt. Een Chinese lampion aan een sterrenhemel waarin de Grote Beer op z’n kop in het Oosten staat. Fascinerend.
Dat we op de harde grond slapen, de tentjes ’s nachts bijna van het eilandje afwaaien en we het voor het eerst in Cambodja koud hebben, maakt dat we de volgende ochtend kunnen genieten van een zon die stralend opkomt en ons aanzet om de natuur in te trekken.

In O’Svay liggen kano’s voor ons klaar. We peddelen uren door een grillig rivierlandschap met eilandjes, rotsblokken en bomen die een deel van het jaar onderwater staan waardoor ze allen met de stroming meebuigen. De luchtwortels wijzen als kronkelende slangen stroomafwaarts en witte ibissen en zwarte aalscholverachtigen scheren over het water op hun jacht naar vis.

Met een klein motorvletje, wat bijna zinkt wanneer het met een krakende klap op een onderwaterrotsblok vastloopt varen we, terwijl de schipper hoost, stroomafwaarts naar huis. De ondergaande zon begeleidt onze aankomst in Stung Streng.

Op donderdag samen met Michiel opnieuw een brommertocht. Zuid, langs de Mekong. Wanneer Ans en Michiel stoppen om de telefoon te beantwoorden rijdt Martin een stukje verder om in de volgende schaduwplek te wachten. Hij kijkt naar drie pubermeisjes in hun zwarte jurkjes en witte blouses die op een brommertje hem tegemoet komen. Zij glimlachen en zwaaien. Op het moment dat ze Michiel ontwaren schalt hun gegiechel door de lucht en rollen ze bijna van het brommertje. Het meisje wat stuurt weet het brommertje nog net op tijd recht te trekken en slingert verder terwijl de twee anderen stralend naar Michiel blijven kijken en zwaaien. Hun dag is goed en ze hebben morgen op school wat te vertellen.

Vrijdag met de minivan naar Siem Reap om tot slot van de vakantie een aantal Angkor tempels te bezoeken. Annemiek heeft voor de halve prijs twee bungalows gehuurd in een splinternieuw resort even buiten Siem Reap. Geen drukke hoteltoerisistenstad maar een luxe buitenhof met baden, airco en zwembad.
Annemiek en Michiel gaan stappen in ‘pubstreet’ en hangen vervolgens een dagje aan het zwembad.
Ans en Martin wandelen langs lotusvelden en pagodes ver van het overvolle Siem Reap. Rust.

Zondag Angkor. Een stad voor de goden. Aangezien de mensen hun huizen en paleizen in hout bouwden en steen slechts gebruikt werd om de goden te eren is er weinig historisch te vinden in Cambodja. De tempels rond Siem Reap, waarvan Angkor Wat als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld beschouwd wordt, zijn de toeristische trekpleister van Zuidoost Azië. Het machtige Khmer-rijk heerste van de 9^e tot de 15^e eeuw over Zuidoost Azië en de Khmer koningen bouwden tempels die nog steeds ontzagwekkend zijn.

Tijdens onze vakantie in 2013 hebben we 3 dagen uitgetrokken om de Angkor tempels te bezichtigen. Nu boeken we de tuk-tuk voor een 1 daagse mini tour met Angkor Wat, Bayon en ‘tomb raider’ Ta Prohm. Daarbij wil Martin ook Preah Khan nogmaals bezoeken om in die ruïne door de eindeloze gangen te dwalen.

Angkor Wat is Angkor Wat; Hindoeïstisch, symmetrisch, groot, hoog, groter en groots. 

Ta Prohm is druk en de gigantische grillige wurgficussen met hun slingerende wortels fotogeniek.

De in de 12^e eeuw door de eerste Boeddhistische Khmer koning gebouwde Bayon is wat ons betreft van een ontroerende schoonheid. Het is een reusachtige mandala gebedscirkel uitgevoerd in steen met overal glimlachende hoofden. De Khmer waren de eersten die religieuze afbeeldingen maakten met een glimlach. De Angkor Smile. In 2013 maakte deze tempel een verpletterende indruk en ook nu ervaren we het als duizelingwekkend mooi.

Preah Khan bevat lange donkere kruip-door-sluip-doorgangen, brokken steen, ingestorte zaaltjes en een overwoekerde binnenplaats.
Er is weinig gerestaureerd en het complex is aangenaam rustgevend want niet opgenomen in de toeristische blitz tour van Angkor Wat. Ook hier de overwoekerende reuze ficussen met hun steen verbrokkelende kracht. We zijn tevreden dat we ook deze tempel in onze Angkordag hebben opgenomen.

Op maandag de bus naar Phnom Penh om op dinsdag Michiel naar het vliegveld te vergezellen voor zijn vlucht terug naar Nederland. ’s Middags gaan Ans en Annemiek achterop een brommertje met een makelaar appartementen bezichtigen.

Woensdagochtend blijkt Ans te ziek om nog iets te ondernemen. Ze is al dagenlang niet lekker maar deze nacht heeft ze voornamelijk op het toilet doorgebracht. We gaan naar de VSO dokter en ’s middags ligt ze uitgedroogd aan het infuus in de Naga kliniek. De bloedtesten wijzen op een bacteriële infectie en haar lichaam is door de hitte en het vochtverlies gedehydrateerd. Een jammerlijk einde van de vakantie.

Terwijl Ans en Martin in het ziekenhuis verblijven gaat Annemiek verder op jacht naar een appartement in Phnom Penh. Ze slaagt erin om die vlak bij de ‘Russische’ markt te vinden. De vriendelijk zorgzame en moederlijke Cambodjaanse eigenaresse, die met haar gezin op de beneden verdieping woont, is van doorslag gevende betekenis in het besluit van Annemiek om het appartement op de tweede verdieping te huren.

Op donderdag kan ook Ans mee om Annemiek te helpen verhuizen en haar huisje te bekijken. Annemiek woont hier het komende half jaar terwijl ze voor het Khmer Rouge tribunaal de aanklagers helpt in de afronding van de genocide processen.

Vrijdag pakken Ans en Martin de bus naar Stung Treng en kijken ze terug op een heerlijke vakantie met hun kinderen. We hebben twee weken genoten.

Li Hai

Groetjes uit Angkor Wat

Groetjes vanuit een zonnig en warm Cambodja.

Volgende week ons reisverslag over de gruwelen van Pol Pot, kamperen op een onbewoond eilandje in de Mekong en het historische Angkor.

We hebben genoten van de vakantie met onze kinderen.

Li Hai

Eind goed, al goed.

Dinsdag om 6.30 uur is Martin naar de bus gebracht door Ans, zijn vakantie begint met een busrit van 10 -12 uur richting Phnom Penh en zal daar Annemiek en Michiel ontmoeten. 

De aanloop naar Ans haar eerste workshops verloopt niet zoals je zou wensen. Op maandagochtend  gaat Ans zonder tolk naar het ziekenhuis om haar laatste training aan de groep te geven en de laatste certificaten uit te delen.Tot haar opluchting hebben de minder vlotte kandidaten in het weekend goed geoefend en de video over de nieuwe hechtmethode meerdere keren bekeken. In totaal hebben alle 15 vrouwen een certificaat overhandigd gekregen, echt super. 

Daarna begint het.

Ans komt er toevallig achter dat er geen uitnodigingen verstuurd zijn naar de Health Centers. Gelukkig is het in Cambodja met een telefoontje snel geregeld. Hier hoor je vaak 1 a 2 dagen van te voren dat er iets staat te gebeuren. Voor hen heel normaal, voor Ans even wennen nu het haarzelf aangaat.

De workshop wordt door 2 praktijkbegeleidsters gegeven, Seneth is een geboren kennisoverdraagster, erg geduldig en geniet van praktijkles geven. Sokhan is een oudere vrouw van 43 jaar en min of meer terecht ietsie pietsie onzeker over haar eigen kunnen en in het overdragen van kennis. Wel dapper dat ze Ans wil helpen en een gedeelte van de workshop wil verzorgen. Nu hoorde Ans op maandagochtend dat Seneth niet beschikbaar is voor de eerste workshop.......slik slik slik. Hoe moet dit nu opgelost gaan worden?



Ans kan haar niet missen en Sokhan heeft haar ondersteuning hard nodig. Na veel heen en weer gepraat en gebel lukt het Seneth uiteindelijk om tijd vrij te maken. Een hele opluchting.

Vervolgens, toen Ans thuis achter de laptop ging zitten, werkte het beeldscherm van de laptop niet goed. De laptop heeft Ans nodig voor de workshops om de power point te presenteren en de video over hechten te laten zien. Ja ja …… Hopelijk gaat het beeld het niet begeven.

Ans heeft 8 studie cases ontworpen om het gebruik van het partogram te oefenen. Nu ziet ze op dinsdagochtend dat deze niet goed vertaald zijn. Ans had al een vaag vermoeden. Nu nog ½  dag, de dinsdagochtend, om ook dit probleem op te lossen. Want naar aanleiding van deze onverwachte gebeurtenissen en stressmomenten van de vorige dag heeft Ans besloten om dinsdagmiddag samen met haar nieuwe assistente Sovann het Health Centrum waar woensdag de eerste workshop gegeven wordt te gaan bezoeken. Daar de spulletjes af te leveren en de dingen die van te voren geregeld kunnen worden te regelen. Niet nog meer onverwachte tegenslagen, tenminste pogen deze kans zo klein mogelijk te maken. De weg langs de Mekong is alleen de eerste kilometer geasfalteerd en blijkt voor de kleine Sovann een hele uitdaging. Ze besluiten de terugweg via een langere maar betere begaanbare weg te rijden. 10 Kilometer om, maar sneller thuis. 

Alle problemen lijken ondertussen op een kalme manier te zijn opgelost. Gelukkig heeft Ans ondertussen geleerd om niet meer te snel stoom af te blazen. Echter op woensdagochtend vlak voor vertrek naar Sre Kra Saing vraag Seneth aan Ans of ze van de directeur van het ziekenhuis toestemming heeft om Seneth en Sokhan mee te nemen naar de workshop. Tijdens het uitzoeken van de data voor de 2 workshops is er druk in agenda’s gekeken, daardoor denkt Ans dat de workshops gepland zijn op vrije dagen. Door het bellen met de directeur vertrekken ze te laat en beginnen ze niet op tijd met de eerste workshop.

De gehele verdere dag verloopt super en ontspannen. De verloskundigen van het Health Center zijn wederom erg geïnteresseerd en zijn blij met de uitleg over de nieuwe manier van hechten. Voornamelijk het gebruik van een spons is voor hen nieuw en een goede manier om te oefenen.‘s Middags na de Cambodjaanse lunch verslaapt Seneth zich en is het goed voor Sokhan om de presentatie van het partogram in haar eentje te oefenen. 







Sovann is net als in het eerste gedeelte van de ochtend erg behulpzaam en leergierig. Ondanks dat het haar eerste werkdag is participeert ze prima en op een fijne wijze mee. 










Seneth wordt op het goede moment verschrikt wakker en zij doet het 2^e gedeelte, het maken van de case studies. Zij vult tegelijk met de anderen een partogram in op Ans haar grote geplastificeerde uitvoering. Aan het einde worden de partogrammen met elkaar vergeleken en kan er gediscussieerd worden over de genomen interpretaties en acties.

Na een vermoeide dag gaan ze op de motor weer richting Stung Treng. Ze hebben 20 minuten om zich voor te bereiden op de “Women’s day” party. Al het personeel van het ziekenhuis en Provincial Health District is uitgenodigd. Dit maakt het bijzonder omdat Ans hier al veel mensen kent. Er wordt veel gelachen en gedanst. Door Ans ook op de “niet Cambodjaanse “ manier en dat trekt veel bekijks en bewondering. Er zijn veel vrouwen en mannen die samen met haar willen dansen. Beata en Ans worden op het podium geroepen te samen met meer vrouwen, allen worden geprezen om hun geleverde prestaties en krijgen een presentje aangeboden. De boodschap voor Beata en Ans luidt, sterke vrouwen die ver weg van huis en haard het verschil kunnen maken,

 ”together we can make things happen”

Al met al een super avond na een lange werkdag van een super verlopen eerste workshop. 

Ook de tweede workshop verloopt prima. Echter alleen het begin verloopt wederom minder. Seneth vertelt dat ze de hele nacht gewerkt heeft en Sokhan is ziek. Hun voorstel is om de hele workshop in de ochtend te gaan geven.



Dit vindt Ans geen goed idee en stelt voor om het partogramprogramma in de ochtend te doen, de dames in de pauze naar huis te rijden en dan zelf met Sovann het hechten in de middag te verzorgen.  




Omdat Ans er geen probleem van maakt en met hen meedenkt, beslissen de dames in de loop van de ochtend haar niet in de steek te laten. De lunchtijd wordt ingekort zodat ze eerder thuis kunnen zijn.

Senethe en Sokhan zijn blij dat ze de mogelijkheid krijgen om Ans te helpen met de workshops. Ze leren zo op een ongedwongen manier hoe je praktijkles kan geven aan studenten, zien meer van Cambodja en verdienen een klein zakcentje. Dit kunnen ze goed gebruiken, ondanks dat de verloskundigen keihard werken is hun loon er niet naar. Als Ans aan het einde van de dag Sokhan naar huis brengt ziet ze dat ze in een achterbuurt woont in een piep klein huisje. Hier woont ze samen met haar man, drie dochters en schoonouders. Het huis bestaat uit 1 ruimte waar geen meubels instaan, de familie slaapt op de houten vloer met een hoopje kleren als kussen en geen fan die voor verkoeling zorgt. Sokhan bedankt Ans want ze heeft voor het eerst Sre Kra Saing gezien, het plaatsje van onze eerste workshop 35 km verderop langs de Mekong. Ans en Sovann hebben motor gereden met hen achterop omdat zij de weg niet weten en nog nooit buiten Stung Treng op de motor hebben gereden.

De wereld gaat open voor deze drie dames en op deze manier krijgen ze 

de gelegenheid zich verder te ontwikkelen.

awkoun

Annemiek en Michiel zijn inmiddels veilig in Phnom Penh gearriveerd. Heel vervelend is dat in het hotel de rugzak van Annemiek met daarin al haar elektronica is gestolen. Het personeel van het hotel heeft de dief, een Amerikaan, weten vast te houden. Haar spulletjes waren echter al verdwenen. We hebben aangifte gedaan bij de politie en de Amerikaan is opgepakt en een dag later zijn Cambodjaanse vriendin. Heel vervelend allemaal want de Cambodjaanse politie en rechtsgang is anders dan bij ons.

Met een dag vertraging zijn we nu allemaal in Stung Treng. Het was gisteravond een gelukkig samenzijn. Vanaf nu gaan we met z'n allen lekker vakantie vieren en we zullen wel zien hoe het in Phnom Penh afloopt.

Ii Hay